آفتاب نیوز :
مرتضی برجسته، خواننده ی ایرانی ساکن لس آنجلس، نخستین بار در سال 1348 در جشنواره ی آواز شوی «میخک نقره ای» که با ابتکار فریدون فرخ زاد از تلویزیون ملی ایران پخش می شد، مقام اول را به دست آورد و از آن جا کار خوانندگی را به صورت حرفه ای آغاز کرد. او در دهه ی پنجاه با اجرای ترانه های متعدد در فیلم های ایرانی و نیز با اجرای چندین ترانه که در میان جوانان محبوب شد به شهرت رسید. در خرداد 1357 خبرنگار کیهان گفت وگوی کوتاهی درباره ی سبک در پیش گرفته شده توسط خوانندگانی نظیر او که در آن دوران یکی پس از دیگری مشهور می شدند و به طور کل دنیای خوانندگی در آن برهه به گفتگو نشست. در ادامه بخش هایی از گفته های مرتضی را در این مصاحبه به نقل از کیهان (17 خرداد 57) می خوانید:
تصادفی خواننده شدم. با یکی دو آهنگ سر زبان افتادم، اما این جا باز کردن در دل مردم، همه ی چیزی نبود که من می خواستم، به همین علت یک سال تمام با خودم جدال کردم، جدال بر سر این که باید از همان ابتدا محکم قدم برداشت و امروز تنها دل خوشی ام این است که پس از چند سال هنوز محکم و پابرجا ایستاده ام.
سعی کرده ام کم بخوانم. حتما دلیل هم دارم البته اگر برچسبی نخورم. تمام حرفم این است که دلم می خواهد چند قدمی با ابتذال فاصله داشته باشم. حداقل مسیله را برای خودم حل کرده ام.
شاید جوان اول موزیک پاپ نباشم که آن هم می تواند علت های بسیار داشته باشد، اما همین مطرح بودن در تمام طول سال نشان می دهد که راهم را درست انتخاب کرده ام یعنی راهی که به وسواس برای خواندن انجامیده و باید ادامه داشته باشد.
این که ما می خوانیم نه موزیک پاپ است، نه موزیک جاز و نه موزیک سنتی و گوش نواز خودمان، معجونی است. چیزی است در حدفاصل همه ی این سبک ها که به همین علت خیلی راحت می توان برچسب بی هویت بودن را روی آن چسباند. اما همین چند نفری که می خوانند و خوش بختانه تعدادشان هم زیاد نیست می توانند سلیقه ی مردم را عوض کنند، البته به شرطی که نخواهند با خواندن هر چیزی به نام ترانه ی روز به فکر تثبیت خودشان باشند چراکه باید قبول کنند با کار محکم هم می توان سرپا ایستاد و تثبیت شد.
مشکل شعر ناب، مشکل همیشه مطرح موزیک این سرزمین است چراکه تعداد ترانه سرایان خوب این دیار از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی کند و اگر بقیه ای وجود داشته باشد، دنباله روی این چند نفرند که کارشان نمی تواند اصالت داشته باشد چراکه یک کار کپی است و بازی کردن با واژه هایی که بار ها تکرار شده است…. از کاباره نمی توان چشم پوشی کرد، چون خرید شعر ناب و خواندن یک ترانه و صد جور مقدمات دیگر فراهم کردن واقعا خرج دارد. شاید باور کردنش کمی سخت باشد، اما عین حقیقت است، خواندن یک ترانه این روز ها حدود 60 هزار تومان خرج برمی دارد. باید این پول را به نحوی تهیه کرد. پس می بینید که همه ی راه ها به کاباره ختم می شود، اما کاباره رفتن هم زیاد بی دردسر نیست، زد و بندها، انحصاری شدن کار کاباره ها و خواننده را در تنگنا گذاشتن و… همه و همه را باید تحمل کرد…. وضع از این هم بدتر است، با پول خوانندگی حتی نمی توان درست و حسابی زندگی کرد البته به شرط این که نخواهی آلت دست باشی و درست مثل عروسک این ور و آن ور کشیده شوی…
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "چیزی که ما می خوانیم معجونی بی هویت است" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "چیزی که ما می خوانیم معجونی بی هویت است"، کلیک کنید.