دولت سیزدهم در سایه نگاه آگاهانه و متعهدانه شهدای خدمت، بویژه آیت الله شهید رییسی و شهید دکتر امیرعبداللهیان توانست نسبت دیپلماسی و میدان را به درستی تفسیر و به صورتی جامع، عملیاتی کند. این دستاورد بزرگی است که لحظه ای نباید از حفظ و ارتقای آن غافل شد.
به گزارش آسیاننت؛ وطن امروز نوشت: بدون شک تحولات عرصه سیاست خارجی حوزه روابط بین الملل در خلا و ذهن شکل نمی گیرد! ایده آل گرایی نسبت به دشمنان و توهم تبدیل آنها به دوست، دقیقا زمانی اتفاق می افتد که واقعیات جاری در حوزه روابط بین الملل، قربانی انگاره های معکوس و غیرواقعی در ذهن و عملکرد سیاستمداران شود. این قاعده کلان و مهم، مبنایی منطقی برای قضاوت افکار عمومی درباره سیاست خارجی دولت آقای روحانی و دولت سیزدهم (دولت آیت الله شهید رییسی) محسوب می شود.
1- در قاموس سیاست خارجی و دیپلماسی دولت های یازدهم و دوازدهم، سیاست خارجی تابعی از بازی قدرت های بزرگ و فضایی بود که در بطن بازی آنها ایجاد می شد. بر همین مبنا، دیپلماسی همسایگان و دیپلماسی منطقه ای، محاط در دیپلماسی فرامنطقه ای بود و ارزش اکتسابی (و نه ذاتی) آنها تابعی از اراده قدرت های بیرونی (بویژه قدرت های غربی) است. این نگاه در مذاکرات هسته ای بین سال های 1392 تا 1394 که منتهی به توافق هسته ای میان ایران و اعضای 1+5 شد، نمود خاصی پیدا کرد؛ جایی که قرار بود آمریکا تبدیل به تضمین کننده منافع اقتصادی ایران در برجام و تنظیم کننده روابط تهران و دیگر کشورهای منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا شود اما ماجرا دقیقا به صورتی مجله آسیاننت تعبیر شد: روابط تهران و بازیگران منطقه ای در سکون و پسرفت قرار گرفت و واشنگتن با یک حرکت ساده از برجام خارج شد اما در نگاه دولت سیزدهم، سیاست خارجی منطقه ای دارای موضوعیت و اصالت بود و این نگاه وجود داشت که این «قدرت منطقه ای» ایران در عرصه بازدارندگی و تعامل موثر و واقع بینانه با سایر بازیگران این حوزه است که عیار و وزن چانه زنی ما در مناسبات فرامنطقه ای را تعیین می کند. به عبارت بهتر، دولت سیزدهم دیپلماسی منطقه ای را محیط بر دیپلماسی فرامنطقه ای دانست و قدرت درونزا را به مثابه مقدمه ای برای تحقق قدرت فرامرزی تعبیر کرد.
2- در نگاه کلان آقایان روحانی و ظریف، استراتژی «تبدیل دشمن به دوست» باید جایگزین استراتژی «تقابل دایمی با آمریکا» شود تا از این طریق، تهران بتواند مناسبات پایدار اقتصادی و برون مرزی خود را در نظام بین الملل تضمین کند. با این حال دولت سیزدهم نه تنها استراتژی «تبدیل دشمن به دوست» را با توجه به ماهیت آمریکا و اتحادیه اروپایی خطرناک و غیرقابل تحقق دانست، بلکه به استراتژی «مدیریت رفتار دشمن» معتقد بود. مدیریت رفتار دشمن، به این معناست که اساسا دشمنان قسم خورده نظام جمهوری اسلامی هرگز قابلیت تبدیل شدن به دوست (حتی به صورت بالقوه) را نداشته و از این رو باید هرگونه تاکتیک و رفتاری در قبال آنها را با در نظر گرفتن ماهیت تغییرناپذیرشان صورت داد.
دولت سیزدهم مذاکرات هسته ای را ادامه داد اما خطوط قرمز حقوقی، فنی و اعتباری و از همه مهم تر، راهبردی کشور را فدای یک استراتژی خیال پردازانه نکرد. دولت سیزدهم به سران کاخ سفید پیام آشکاری درباره «ممانعت از احیای برجام کاغذی» و «لزوم ارایه تضمین های عملیاتی برای رفع واقعی تحریم ها» داد تا بر دموکرات های ریاکار کاخ سفید مسجل شود دولت سیزدهم، دولت یازدهم و دوازدهم نیست!
3- نکته آخر، معطوف به دوگانه دیپلماسی – میدان در نگاه آقایان ظریف و روحانی و مقایسه این نگاه سلبی، با نگاه پویای دولت سیزدهم درباره نسبت دیپلماسی و میدان است. در نگاه دولتمردان سابق کشورمان، میدان نه تنها مکمل دیپلماسی نیست، بلکه ابزاری برای تخریب دیپلماسی محسوب می شود. این نگاه، منبعث از همان تمرکز بر استراتژی تبدیل دشمن به دوست و سوءتفسیر رفتار دشمنان بدون توجه به زمینه ها و باورهای فرامتنی آنهاست. با این حال دولت سیزدهم، موفقیت در میدان و بسط جبهه مقاومت را شرط لازم و حتی کافی در مواجهه با توطیه های منطقه ای بی پایان دشمنان تلقی کرد. به عبارتی گویاتر، دولت سیزدهم قویا بر این باور بود که «از بین بردن توطیه دشمنان» به دلیل نوع نگاه آنها نسبت به موجودیت و ماهیت اسلام سیاسی تشیع محور و اندیشه هایی که مولد انقلاب اسلامی ما بودند عملا امکان ناپذیر است و هرگونه تصوری درباره امکان تغییر نگاه ماهوی دشمن نسبت به ایران اسلامی، برگرفته از نوعی ایده آل گرایی خطرناک و بازدارنده است. محصول این ایده آل گرایی انفعال است و عقبگرد! دقیقا مانند اتفاقی که در طول سال های 1392 تا 1400 رخ داد و فرجام آن، از بین رفتن بسیاری از فرصت های همگرایی با همسایگان و متعاقبا سوءاستفاده آمریکا و اتحادیه اروپایی از این ضعف منطقه ای (در عرصه دیپلماسی) بود. با این حال دولت سیزدهم در سایه نگاه آگاهانه و متعهدانه شهدای خدمت، بویژه آیت الله شهید رییسی و شهید دکتر امیرعبداللهیان توانست نسبت دیپلماسی و میدان را به درستی تفسیر و به صورتی جامع، عملیاتی کند. این دستاورد بزرگی است که لحظه ای نباید از حفظ و ارتقای آن غافل شد.
انتهای پیام
ارسال به دوستان
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "دولت خدمت؛ دیپلماسی عزت – آسیاننت" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "دولت خدمت؛ دیپلماسی عزت – آسیاننت"، کلیک کنید.