5 فیلمی که اسکار از سرشان زیاد بود

آفتاب نیوز :

اسکار همیشه به فیلمی که واقعا لایق جایزه است نمی رسد. گاهی وقت ها سیاست، در مواردی همراهی با جریان روز و گاهی همدلی با پسند عمومی و وقت هایی هم تسلیم شدن به سلایق روشنفکری، باعث شده جایزه اسکار بهترین فیلم به اثری اهدا شود که در شایستگی اش تردید های جدی وجود دارد. این 5 فیلم در حضور رقبای جدی و قدر به مجسمه طلایی اسکار رسیدند، اما واقعا فیلم هایی نبودند که سزاوار جایزه اسکار بهترین فیلم باشند.

گاندی (1982)

فیلم زندگینامه ای ریچارد آتن بارو، درباره رهبر و پیشوای هندوستان، احتمالا برای دریافت جایزه تمشک طلایی بدترین فیلم سال بیشتر مناسب بود تا اینکه اسکار بهترین فیلم را دریافت کند. «گاندی» از آن پروژه های پرخرج هالیوود بود که با ریخت وپاش فراوان به دنبال عظمت و شکوه می گشت؛ فیلمی بدون دستاورد و به معنی مطلق کلمه الکن، با بازی ضعیف بن کینگزلی که اسکار بهترین بازیگر را هم گرفت؛ همان طور که آتن برو اسکار کارگردانی را دریافت کرد. «ای تی» اسپیلبرگ، «گمشده» کوستا گاوراس و «توتسی» سیدنی پولاک دیگر نامزد های اسکار بهترین فیلم این سال، با همه تفاوت هایی که با یکدیگر داشتند در یک موضوع مشترک بودند: همگی شایستگی بیشتری از گاندی برای دریافت اسکار داشتند.

با گرگ ها می رقصد (1990)

اولین تجربه کارگردانی کوین کاستنر، آن قدر برایش خوش یمن بود که هفت جایزه اسکار ببرد. کوششی برای احیای ژانر ازدست رفته وسترن، با فیلمبرداری کارت پستالی دین سلمر و موسیقی شنیدنی جان بری و حضور خود کاستنر در نقش وسترنر، نوستالژی سینمای وسترن را در ابتدای دهه نود زنده کرد. کاری که دوسال بعد کلینت ایستوود به شکلی بسیار قانع کننده تر با «نابخشوده» انجامش داد و اسکار گرفت. اما با گرگ ها می رقصد واقعا شایسته دریافت هفت اسکار، از جمله اسکار بهترین فیلم بود؟ پاسخ قطعا مثبت نیست. به خصوص اگر به یاد بیاوریم میان نامزد ها جواهری، چون «رفقای خوب» اسکورسیزی حضور داشته است.

شکسپیر عاشق (1998)

این ساخته جان مادن که دیگر نتوانست موفقیتی در این سطح را تجربه کند فیلم محبوب سال 1998 بود. فیلمی که ویلیام شکسپیر را در بستری که در آن تخیل با واقعیت ترکیب شده بود مطرح و از نابغه عرصه نمایش، چهره ای دوست داشتنی می ساخت. فیلم محبوب منتقدان و روشنفکران که اعضای آکادمی هم تحت تاثیر نقد ها و ستایش ها تحویلش گرفتند. در واقع زیادی تحویلش گرفتند. اینکه دست های هالیوود در اواخر دهه نود چقدر پر بوده به کنار، میان نامزد های بهترین فیلم، دو نمونه فوق العاده از ژانر جنگی وجود داشت که بیشتر جنبه های فنی شان مورد توجه آکادمی قرار گرفت. «نجات سرباز رایان» اسپیلبرگ و «خط سرخ باریک» ترنس مالیک که اولی زبان فیلم های جنگی را متحول کرد و دومی به لحاظ بصری از بهترین های ژانر بود. در حضور چنین نمونه های شاخصی، اهدای اسکار بهترین فیلم به «شکسپیر عاشق»، نهایت کج سلیقگی بود.

آرگو (2012)

فیلم جنجالی بن افلک قرار بود پاسخی حماسی و قهرمانانه برای یکی از تحقیرآمیزترین رخداد های آمریکایی ها باشد. ماجرایی در حاشیه گروگان گیری اعضای سفارت آمریکا در 1979 که بن افلک با روایت فرار شش کارمند سفارت کوشیده بود فیلمی مهیج بسازد که بر زخم حقارت آمریکایی مرهم بگذارد. در فیلمی باسمه ای و سست تنها چیزی که وجود نداشت هیجان بود و در غیاب سینما این سیاست بود که حرف اول و آخر را می زد. اوج ناتوانی بن افلک کارگردان را می شد در سکانس فینال «آرگو» مشاهده کرد که در پرداخت و جزییات، اجازه ای برای نمود یافتن کمی تعلیق در حد یک تریلر درجه سه هم نمی داد. این احتمالاً سیاسی ترین اسکار هزاره سوم است و نام آرگو به عنوان یکی از ضعیف ترین فیلم هایی که اسکار برده در تاریخ ثبت شده است.

مهتاب (2016)

فیلم ستایش شده بری جنکینز یکی از آثاری است که متر و معیار اسکار این سال ها را نمایان می کند. فیلم همه تم های محبوب آکادمی در یک دهه اخیر را یکجا دارد؛ هم به مسیله سیاهان می پردازد و هم موضوع دگرباشی را دستمایه قرار می دهد. همه این ها را هم در قالبی فریبنده و گول زننده ارایه می دهد. «مهتاب» بسته بندی شیکی از مضامین دلخواه روز ارایه می دهد و مسیری را طی می کند که درنهایت به تحسین و ستایش و گرفتن اسکار بهترین فیلم می رسد. اما ورای این ستایش ها خود فیلم به عنوان اثری سینمایی، بیشتر نوعی غمنامه به ظاهر انسان دوستانه است که مسیله اش را با تکنیک و مهارتی چشمگیر در متقاعدکردن منتقدان و اعضای آکادمی مطرح می کند. مهتاب نشانه ای از تلاش آکادمی برای همراهی با موج های ژورنالیستی و فاقد عمق است. خود فیلم را هم می توان با همین کلمات توصیف کرد.