به گزارش خبرگزاری آسیاننت، وقتی عمیق و موشکافانه به موضوع نگاه کنیم، خواهیم دید تاثیر نامطلوب این ماجرا در دراز مدت به مراتب بیشتر از سودی است که حاصل سینما می شود؛ از گسترش نفوذ تفکر سرمایه داری تا محدود شدن سینمای ایران به ژانر کمدی ارایه تصویر نامناسب از سینمای ایران دردنیا و… بخشی از نتایج تبلیغات گسترده فیلم ها در شبکه های ماهواره است.
روزنامه اعتماد با محمدمهدی عسگرپور، رییس هیات مدیره خانه سینما در همین باره گفت وگویی انجام داده و نظرش را درباره تبلیغ فیلم ها در شبکه های ماهواره ای جویا شده است که ادامه می خوانید:
جناب عسگرپور! بحث درباره تبلیغات فیلم های سینمای ایران در شبکه های ماهواره ای فارسی زبان، به امروز و دیروز و امسال و پارسال مربوط نمی شود و اصلا نکته جدیدی در سینمای ایران نیست، اما همان طور که می دانید این موضوع از سال گذشته رویکرد جدیدی پیدا کرده است، نظر شما درباره این موضوع چیست؟
همان طور که اشاره کردید، بحث تبلیغات در شبکه های ماهواره ای قدمت دارد، قبل تر محدودیت زیادی روی این تبلیغات اعمال می شد اما در حال حاضر این محدودیت ها ظاهرا کمتر شده است، این موضوع از جایی شروع شد که تهیه کنندگان، تولیدکننده ها و پخش کننده ها احساس کردند از کانال های داخلی برای معرفی فیلم شان به جایی نمی رسند و نمی توانند از امکانات داخلی که در گذشته کارایی داشت بهره ببرند، امکانات داخلی در گذشته کارایی داشت و محدودیت کمتر داشت اما در حال حاضر کارایی خیلی کمی دارد و در عوض محدودیت زیادی دارد، پس تصمیم گرفتند برای تبلیغات فیلم شان به دنبال امکاناتی باشند که کارایی داشته باشد. اگر نمودار این اتفاق را رسم کنید خودتان متوجه می شوید مجموعه ای از عوامل
در کنار هم قرار می گیرد و دست به دست هم می دهد تا فیلمساز به شبکه های ماهواره ای پناه ببرد. رویکردی که قبل تر تجربه نشده در حال حاضر این است که سینماگران از صداوسیما به عنوان بازوی تبلیغاتی نمی توانند بهره ببرند، ضمن اینکه اقبال به شبکه های صداوسیما هم کم است وازطرفی صدا وسیما عمدتا محصولات خاصی مدنظر دارد و برای همان فیلم ها تبلیغ می کنند از امکانات شهری هم که هیچ کمکی به سینماگران نمی رسد، برای سینماگران تنها امکان معرفی فیلم شان کانال های ماهواره ای باقی می ماند.
انگار تبلیغ فیلم ها برای یک تعداد فیلم است .
نکته مهمی که نباید از نظر دور داشت این است که تبلیغات ماهواره برای یک تعداد فیلم کاربرد دارد و برای دیگر فیلم ها شاید موفقیتی نداشته باشد.انگار که در و تخته با هم جور شده باشند فیلم های پرمخاطب در این شبکه ها تبلیغ می شوند، البته بده و بستانی هم این وسط صورت می گیرد و راه برای تبلیغ فیلم های کمدی بیشتر باز می شود، اینکه این مسیر تا کی ادامه دارد و در ادامه به چه شکلی صورت می گیرد، نمی شود پیش بینی کرد امافارغ از کیفیتی که فیلم ها دارند که ماآنهارا د وست داشته باشیم یا دوست نداشته باشیم هراثری امکان تبلیغ باید داشته باشد. صاحب اثرباید مسیری را برای معرفی محصولش باز کند وقتی در داخل کشورمان بیشتر امکانات و درها به روی فیلم سازان بسته است و فضای تبلیغات فیلم ها در خدمت یکسری محصولات مختص حاکمیت است راه چاره ای برای فیلمسازان باقی نمی ماند. به رغم اینکه مدیران دولتی (سینما) جلسات مکرر با مسوولان رسانه ملی بگذارند و از جلسات شان عکس بگیرند و تفاهمنامه هم امضا کنند اما در عمل می بینیم این تفاهم ها اجرایی نشده کما اینکه الان تعاملات به صفر نزدیک است.
بحث خروج سرمایه از کشور و هزینه ای که برای شبکه های ماهواره می شود دراین مسیر چقدر اهمیت دارد.
حتما موضوع مهمی است، حتما اگر تهیه کنندگان سینمای ایران امکانات داخلی کارآمد برای شان فراهم می شد، فضای داخل کشور را به تبلیغات در رسانه های خارج ترجیح می دادند. وقتی مجاری تبلیغ در داخل بسته و بی کیفیت می شود و از سوی دیگرتبلیغات در شبکه های ماهواره ای هزینه کمتر و کارایی بیشتر را متوجه صاحب اثر می کند، سینماگر خود به خود به خارج از کشور سوق داده می شود.
در لابه لای صحبت تان اشاره کردید که بده و بستانی بین تبلیغ فیلم ها و ماهواره ها صورت می گیرد. بیشتر در این خصوص توضیح می دهید؟
به این معنی که تبلیغات فیلم های ایرانی برای شبکه های ماهواره ای سود خوبی دارد، یعنی با افزایش مخاطب آنها همراه می شود، شما دقت کنید در چند سال اخیر صداوسیما که با افت مخاطب همراه بوده اما شبکه های ماهواره ای پرمخاطب تر شدند، کشور همسایه ما ترکیه در صادرات سریال رتبه بسیار بالایی دارد و این باعث می شود فعالیت ها در این کشور گسترش پیدا کند یا در کشور کره، در ساخت سریال های پرمخاطب موفق بوده. وقتی شبکه های ماهواره ای اقدام به پخش این سریال ها می کنند با رشد مخاطب همراه می شوند. تقویت شبکه های ماهواره ای باعث می شود سینماگران ما هم به سمت آنها بیشتر گرایش پیدا کنند و این باعث می شود تبلیغات به سمت ماهواره ها بیشتر شود واین یعنی تعامل.
متاسفانه در داخل کشور نه تنها چنین تعاملی اصلا وجود ندارد که اصلا به گسترش فعالیت و تقویت رسانه ملی فکر نمی شود، اما آقای عسگرپور تا به اینجا بیشتر درباره سطح ماجرا صحبت کردیم، یعنی دریافت های مستقیم از تبلیغات فیلم ها در ماهواره ها را بررسی کردیم، اما اینجا بد نیست کمی زیربنایی به این ماجرا بپردازیم، شما اشاره کردید اگر نمودار رسم کنیم تمام راه های فیلمسازان به خارج می رسد، ولی ما هم برای شما از جنبه دیگر نمودار رسم می کنیم و از تناقض ها و تبعیض ها در این نمودار می گوییم . اگرچه در وهله اول این فروش قطعا برای بخشی از سینمای ایران مفید است اما پرسش اینجاست چرا مدیران سینما این فروش را به دوران مدیریت خود نسبت می دهند و این فروش را از عملکرد مطلوب خود ناشی می دانند؟ مگر سهم عمده فروش از تبلیغات ماهواره نیست ؟ مگر ماهواره در معنای کلی کلمه امر مذمومی نیست؟ آیا این تناقض نیست؟
به عقیده من تبعاتی که این ماجرا دارد بسیار مهم است.
از سوی دیگر پرسشی که مطرح می شود اگر مدیران به دنبال گردش اقتصاد و فروش فیلم ها در سینما هستند چرا از اکران و نمایش فیلم های اجتماعی خوب مثل برادران لیلا و تفریق و… جلوگیری می کنند؟ اگر فروش خوب است چرا سینمای اجتماعی را محدود کردند؟ چرا قاطبه سینماگران شاخص اجتماعی امروز بیکار هستند و نمی توانند کار کنند؟ این تناقض نگران کننده نیست ؟ به عنوان مثال اکران فیلم اجتماعی از رخشان بنی اعتماد یا اصغر فرهادی آن هم بدون تبلیغ در ماهواره ، آیا پرفروش نخواهد شد؟ چرا این فیلمسازان نباید امروز فیلم بسازند؟ اصلا اگر فروش خوب است چرا تبلیغ در ماهواره ها را رسما اعلام نمی کنند؟
اتفاقا معتقدم در دوره ای هستیم که مخالفین سینمای متفکر ایران که مایلند شمایل غیرعمیقی ازسینمای چند دهه گذشته وجود داشته باشد، با بخشی از آقایان حاکمیت در کنار هم قرار گرفتند و با هم خواسته یاناخواسته هم جهت شده اند. به بیانی دیگر مجموعه ای از حاکمیت نظری دارد و بیشتر اوقات درحدشعاراز ارزش ها می گوید بدون اینکه توان توضیح درست داشته باشد با سینمای متفکر که غالبا دیدگاه انتقادی دارد مقابله می کنند، در خارج از کشور هم طی چندسال گذشته جریان هایی شکل گرفته که مایل است سینمای تفکربرانگیز ایران حضوررسمی نداشته وحالا این دو جریان در کنار هم به سینمای ایران لطمات جدی می زنندهرچند در ظاهر با هم مخالفند اما در عمل کنار هم هستند، در پاسخ به سوال شما باید بگویم که بله فعلا بخش مهمی از سینمای ایران فعال نیست . عده ای از فروش فیلم ها سودهایی می برند که اتفاقا نوش جان شان، در شرایطی قرار گرفتیم که اگر نقد می کنیم باید بلافاصله تمجید هم کنیم، چون معمولا از جانب مدیران کم تسلط سطحی نگر به منتقدان وضع موجود حمله می شود که شما با موفقیت همکاران تان مخالفید و شما اساسا با موفقیت سینما مخالفید و به این نحو سینماگران را به جان هم می اندازند، به همین دلیل لابه لای صحبتم می گویم که باور کنید از فروش فیلم های همکاران خوشحالم اما وقتی حرف از رونق می زنیم این واقعا مربوط به بخش نسبتا کم سینمای ایران می شود. مفهوم و واژه رونق گستردگی دارد و ما وقتی از رونق صحبت می کنیم از یک صنعت حرف می زنیم. از رونق صحبت می کنیم اما نزدیک به 70درصد همکاران کارگردان ما چندسال است که بیکارند. این کجایش اسم رونق دارد؟ البته تعداد زیادی از سالن های سینما به واسطه بعضی فیلم ها پرمخاطب می شود که این می شود سود صاحبان سالن ولی تعداد کمی از کارگردانان و تهیه کنندگان ما کار می کنند، حتی تعداد کمی از بازیگران ما کار می کنند. شما به فیلم ها و سریال ها نگاه کنید، چند بازیگر هستند که در حال حاضر مشغول به کار هستند پس بقیه کجا هستند؟
این اسمش را می توانیم رونق بگذاریم؟
رونق بخشی ازسینماست ونه سینما به مفهوم کلی، به نظر من مسوولان لطف کنند واژه رونق را این قدر به کار نبرند.این اعداد و فروش سالن های سینما بخش کمی از کل مجموعه سینما را شامل می شود، در صورتی که در حال حاضر می بینیم به جای آنکه زمینه ای ایجاد شود تا کورسوی امید ایجاد شود تا بقیه اهالی سینما هم بتوانند کار کنند اما جریان نظارتی به گونه ای عمل می کنند که تنها بخشی از سینما فعال است و بخش زیاد دیگری غیرفعال، اینکه اسمش رونق نیست، درحالی که مزیت نسبی فرهنگی و هنری سینمای ایران با سینمای جدی و تفکربرانگیز بوده است که من معتقدم این بخش را در حال حاضر به مقدار بسیار زیادی از دست دادیم، مگر اینکه فیلمسازان با شرایط اقتصادی و روحیات خودشان فیلمی تولید کنند و در دنیا منتشر کنند که آن قسمت از سینما کارکرد خودش را دارد، ولی درخصوص فیلمسازان صاحب اصول وسبک عملازمینه ای برای فعالیت شان وجود ندارد و اگر هم بخواهند فعالیت کنند، نمی توانند چون قواعدی که در سینمای ایران در حال حاضر وجود دارد با قواعدی که آنها به آن پایبند هستند فاصله دارد و به آن تن نمی دهند.
اینجا همان جایی است که همان دو جریانی که گفتم برای از بین بردن بخش مهمی از سینمای ایران که حضورشان مزیت نسبی است همگام می شوند.امیدوارم سازندگان فیلم های پرفروش فراموش نکنند که بخشی از امکان فعالیت مستمری که برای آنها به وجود آمده مرهون فعالیت درخشان فیلمسازان روشنفکر و متفکر است که مسیررابرای سینمای پرآوازه ایران شکل داده تا برای جریان های مختلف محترم شمرده شود، تصور اینکه به تدریج سینمای متفکر از زیست بوم سینمای ایران حذف شود و بقیه این زیست بوم که فعلا مترادف شده با فیلم های کمدی بتواند بار فرهنگی سینما را به دوش بکشد بسیار ساده انگارانه است.
جالب، سکوت مدیران در این باره است .
مدیران که فعلا تلاش شان روی فروش بالا به هر قیمتی است و ظاهرا آن قدر پروانه ساخت فیلم کمدی صادر شده یا درخواست شده که خودشان به این موضوع پی بردند.
حتی اعلام کردند که دیگر فیلم کمدی در اولویت ما نیست و گفتند درخواست پروانه ساخت برای فیلم کمدی ندهید.
الان سینما یک مدل خاص رواج پیدا کرده است، قبل از انقلاب می گفتند مرحوم بیک ایمان وردی درسال چند فیلم همزمان با هم کار می کرد طوری که ممکن بودبا همان لباس فیلم اول سر فیلم دوم و سوم هم حاضر می شد، الان شما نگاه کنید اکثر پلان فیلم های پرفروش خیلی شبیه هم شده اند، (باز اینجا تاکید می کنم که این نوع فیلم ها باید ساخته شود و فروش داشته باشند) ولی کیفیت هم باید داشته باشند یا نه؟ البته من بیشتراین مشکلات را از نگاه وعملکردمدیران می بینم که نگاه بلندنظرانه به اداره سینما ندارند تا زمینه ایجاد شود که فیلمسازانی که مزیت نسبی برای سینما هستند هم فعالیت کنند. غم انگیزتر آنجاست که امروز بخش رسمی سینما که تریبون دارند به بخش دیگر و ارزشمند سینما حمله می کنند. شما به فهرست چهل ساله سینمای ایران و فیلم هایی که در سینمای ایران ساخته شده، نگاه کنید ببینید از کجا به کجا رسیدیم.
اتفاقا به نکته ای اشاره کردید که مدنظر ما بود. دوره ای بود که عباس کیارستمی پرچمدار سینمای ایران بود، درحالی که الان سینمای کمدی فاقد کیفیت پرفروش می شوند و مدیران از این فروش فخر می فروشند و فیلم های کمدی پرچمدار سینمای ایران شده و جهان هم ما را با این فیلم های کمدی رسمی می شناسد. جناب عسگرپور! نیک می دانید اگر ما به تبلیغات فیلم ها در ماهواره ها ایراد می گیریم بخش های مختلف دارد. یک بخش هم همین نگاهی است که جهان به سینمای ایران از طریق ماهواره ها دارد.
در دهه شصت زمانی که جنگ بود مدیران ما تلاش کردند ارتباطات بین المللی برقرار کنند درحالی که ایران درگیر جنگ با عراق بود بخش فرهنگی کار خودش را بکند و ایران با فیلم هایش در جهان شناخته شود و نگاه ها به سمت ایران باشد. اواخر دهه شصت بود که هفته فیلم ایران در امریکا برگزار شد و تعداد زیادی از فیلمسازان شناخته شده و معتبر فیلم های شان در این رویداد شرکت کرد. همان زمان که مخالفان تظاهرات به راه انداخته بودند وخاطره معروف عباس کیارستمی با پرویز صیاد هست که به او گفت من بیرون سالن با پلاکارد می ایستم تو به سالن برو و فیلم ببین.
می خواهم بگویم آن زمان این گونه از سینمای روشنفکر دفاع می کردند شما درنظر بگیرید که الان هفته فیلم دراروپاوامریکا برگزار کنیم چه دستاوردی آقایان برای نمایش آثارموردعلاقه شان در این رویداد دارند؟ سینمای متفکر و روشنفکر را که از بین بردند، این فیلم های پرفروش می شوند نماینده سینمای ایران؟ البته من معتقدم نسل جوان با استعداد زیادی داریم که می توانند پرچم های سینمای ایران در دنیا راهمچنان بالا ببرند اما یازمینه کار برای شان فراهم نیست یا مجبورند به سمت پول و سرمایه و دلخوشی سینماداران بروند ودرچرخه کمدی سازی مدل فعلی قرار بگیرند و این برای سینمای ایران نه تنها بد است که فاجعه است. زمانی بود که در جشنواره های مهم خارجی هر سال فیلمی به صورت رسمی از ایران داشتیم. در حال حاضر فقط بگیر و ببند و توبیخ است که چرا فیلم ها بدون مجوز در جشنواره های خارجی شرکت می کنندو وزارت ارشاد مجبور است جلوی این فیلم ها را بگیرد. درحالی که باید فضای کار برای سینماگران باز شود تا فیلم ها در مسیر رسمی و بدون دعوا در چنین رویدادهای معتبری شرکت کنند. قبلا رنگ آمیزی تنوع فیلمسازان در سینمای ایران زیاد بود ولی در حال حاضر بخش زیادی از سینماگران دیگر امکان فعالیت ندارند. ازطرفی غلبه نگاه امنیتی رایج دردستگاه های امنیتی برنگاه فرهنگی مدیران روزگار ناخوشایندی رابرای سینما رقم زده است.
جناب عسگرپور! نکته ای که در آخر به آن اشاره کنیم، آیا تبلیغات ماهواره ای که فروش هرچه بالای فیلم های سینمای ایران آن هم به صورت تبعیض آمیر به دنبال دارد، باعث نفوذ تفکر سرمایه داری در سینما می شود؟ چون در حال حاضر در سینما همه چیز به پول خلاصه شده، تهیه کننده ها فیلم کمدی می سازند چون بازگشت سرمایه دارد و حرف پول در میان آنهاست، سینماداران فیلم کمدی اکران می کنند چون بازگشت سرمایه دارد، جالب اینکه فیلمسازان مدعی تفکر هم سمت ساخت فیلم کمدی رفتند، آیا رواج چنین تفکری درست است؟ نکته مهم تر اینکه آیا وقتی تهیه کننده ای از نمایش فیلمی سود هنگفت می کند آیا این دریافت هزینه نباید در سینما منتشر شود؟ یا اینکه فقط مختص به تهیه کننده است؟ از این منظر که در کشورهای خارج از سودهای کلان حاصل از فیلم های پرفروش تهیه کننده باید دو، سه فیلم تجربی هنری بسازد و دست فیلمسازان جوان را بگیرد… در ایران انگار اوضاع فرق می کند. نظر شما در این مورد چیست؟
با توصیه های اخلاقی نمی توان یک زیست بوم را اداره کرد، تهیه کننده و سرمایه گذار ما هم حاصل شرایط کشور هستند، با مجموعه ای از دولت مواجهیم که از راه های گوناگون از مردم عوارض و مالیات و… می گیرد، هزینه های زندگی را به شدت بالا می برد، ارزش پول ملی را به بدترین حالت می رساند و بعد توقع فرزندآوری و حال خوب و نشاط از مردم دارند. واقعا نمی دانم با چه رویی چنین توقعاتی از جامعه دارند؟ دیگر دست در جیب مردم کردن جزو ساختار کشور شده است.
تهیه کننده و سرمایه گذارونهایتا تولیدفیلم هم محصول همین شرایط است (همین جا بگویم که اغلب با سرمایه گذار در سینما مواجه هستیم تا تهیه کننده). شما به صنعت خودروسازی نگاه کنید. همین چند وقت پیش بود که رسما اعلام شد که یک شرکت خودروساز نزدیک به چند هزار میلیارد از مردم زیادی گرفته است با خودم گفتم اگر فقط همین یک مورد مدیران خودروسازی مجبور شوند پول زیاد گرفته شده از مردم را به آنها پس دهند مردم به این نتیجه می رسند که با نظامی مواجه هستند که با عدالت با آنها رفتار می کند و حقوق آنها را رعایت می کند ولی نتیجه چه شد می فهمید در یک جریانی این تبلیغات باید اتفاق می افتاد، همین و بس، اصلا مگر سابقه ای از پس دادن وجود داشته که این دومی اش باشد؟ در چنین زیست بومی دیگر به سختی می شود از تعهد و اخلاق و سلامت فرهنگی گفت. وقتی هم به دست اندرکاران جدیدی که سود زیادی برده اند از مسوولیت اجتماعی می گویی در ظاهر تایید می کنند ولی در دل پوزخند می زنند، به نظرم خیلی تقصیر آنها نیست، چراکه بیشترشان در زیست بومی که شالوده اش در عملکرد مسوولین مشخص است، رشد کرده اند.
آقای عسگرپور! به عنوان پرسش آخر با تبلیغات فیلم ها در ماهواره موافق هستید یا مخالف؟
مخالفم اما به تهیه کننده ها حق می دهم وقتی در داخل با بی مهری مواجه می شوند برای بازگشت سرمایه به ماهواره متوسل شوند. وقتی صحنه کشور ما از نخبگان خالی شده، وقتی مدیران ما فهم دقیقی از اداره حوزه های فرهنگ و هنر را ندارند، وقتی می گوییم فروش بالای چند فیلم رونق کل سینما به شمار نمی رود، تازه از آنجا مساله ما با آنها شروع می شود و آنها سینماگران را به جان هم می اندازند که شما از فروش فیلم همکاران تان راضی نیستید و مساله را سخیف جلوه می دهند.
در دوره ای هستیم که مخالفین سینمای متفکر ایران که مایلند شمایل غیرعمیقی از سینمای چند دهه گذشته وجود داشته باشد، با بخشی از آقایان حاکمیت در کنار هم قرار گرفتند و با هم خواسته یا ناخواسته هم جهت شده اند.
اگر نقد می کنیم باید بلافاصله تمجید هم کنیم، چون معمولا از جانب مدیران کم تسلط سطحی نگر به منتقدان وضع موجود، حمله می شود که شما با موفقیت همکاران تان مخالفید و شما اساسا با موفقیت سینما مخالفید و به این نحو سینماگران را به جان هم می اندازند.
از رونق صحبت می کنیم اما نزدیک به 70درصد همکاران کارگردان ما چندسال است که بیکارند، حتی تعداد کمی از بازیگران ما کار می کنند، شما به فیلم ها و سریال ها نگاه کنید چند بازیگر هستند که در حال حاضر مشغول به کار هستند پس بقیه کجا هستند؟
الان هفته فیلم در اروپا و امریکا برگزار کنیم چه دستاوردی آقایان برای نمایش آثار مورد علاقه شان در این رویداد دارند؟ سینمای متفکر و روشنفکر را که از بین بردند، این فیلم های پرفروش می شوند نماینده سینمای ایران؟
معتقدم نسل جوان با استعداد زیادی داریم که می توانند پرچم های سینمای ایران در دنیا را همچنان بالا ببرند، اما یا زمینه کار برای شان فراهم نیست یا مجبورند به سمت پول و سرمایه و دلخوشی سینماداران بروند و در چرخه کمدی سازی مدل فعلی قرار بگیرند و این برای سینمای ایران نه تنها بد است که فاجعه است.
زمانی بود که در جشنواره های مهم خارجی هر سال فیلمی به صورت رسمی از ایران داشتیم. در حال حاضر فقط بگیر و ببند و توبیخ است که چرا فیلم ها بدون مجوز در جشنواره های خارجی شرکت می کنند و وزارت ارشاد مجبور است جلوی این فیلم ها را بگیرد. درحالی که باید فضای کار برای سینماگران باز شود تا فیلم ها در مسیر رسمی و بدون دعوا در چنین رویدادهای معتبری شرکت کنند.
دیگر دست در جیب مردم کردن جزو ساختار کشور شده است. تهیه کننده و سرمایه گذار و نهایتا تولید فیلم هم محصول همین شرایط است.
به رغم اینکه مدیران دولتی (سینما) جلسات مکرر با مسوولان رسانه ملی بگذارند و از جلسات شان عکس بگیرند و تفاهمنامه هم امضا کنند اما در عمل می بینیم این تفاهم ها اجرایی نشده کما اینکه الان تعاملات به صفر نزدیک است.
22057
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "از سینمای متفکر به فیلم های کمدی رسیدیم" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، اگر به دنبال مطالب جالب و آموزنده هستید، ممکن است در این موضوع، مطالب مفید دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "از سینمای متفکر به فیلم های کمدی رسیدیم"، کلیک کنید.