هوادارانش به او «عمار انقلاب» می گفتند، دوستانش «حاج نادر» صدایش می کردند، در سینما و جشنواره ها «نادر طالب زاده» خطاب می شد و پس از عروجش هم «آقای نادر»… اما نام کاملش «نادر طالب زاده اردوبادی» بود.
به گزارش آسیاننت، روزنامه وطن امروز به بهانه دومین سالگرد عروج زنده یاد نادر طالب زاده چهره ماندگار هنر انقلاب در مطلبی با این عنوان نوشت: هوادارانش به او «عمار انقلاب» می گفتند، دوستانش «حاج نادر» صدایش می کردند، در سینما و جشنواره ها «نادر طالب زاده» خطاب می شد و پس از عروجش هم «آقای نادر»… اما نام کاملش «نادر طالب زاده اردوبادی» بود.
وی که متولد 1332 در تهران بود، تا 16سالگی در ایران زندگی کرد و پس از آن به آمریکا رفت. نزدیک به 10 سال آنجا بود؛ کارشناسی «ادبیات انگلیسی» از دانشگاه «راندولف میکن» و کارشناسی ارشد «کارگردانی سینما» از دانشگاه «کلمبیا» حاصل تحصیل او در این مدت بود. پس از انقلاب راهی تهران شد. خودش می گوید 10 روز بعد از پیروزی انقلاب، مجوز روزنامه انگلیسی زبان «تهران تایمز» را اخذ می کند. البته امتیاز این روزنامه بعدها به سازمان تبلیغات اسلامی واگذار شد. طالب زاده همزمان با شبکه خبری آمریکایی CBS هم همکاری می کرد اما سال 1359 به صداوسیما می پیوندد و یک سال بعدش هم به عنوان فیلمبردار راهی جبهه های جنگ می شود که در مدت حضورش مستندی به نام «شوش، شهر شهیدان گمنام» را می سازد.
او در مرکز تولید فیلم صداوسیما به کارش ادامه داد و پس از پایان جنگ با «سیدمرتضی آوینی» مشغول همکاری شد؛ 2 مستند «خنجر و شقایق» و «ساعت 25» را در این مدت ساخت اما یکی از ویژگی هایی که طالب زاده را از سایرین متمایز می کرد، رفاقت دیرینه اش با سیدمرتضی آوینی بود. خودش بارها از علاقه ای که به آوینی در دوران دانشجویی داشته است سخن می گوید و اذعان می کند قبل از آشنایی با او فیلم هایش را می دیده است؛ فیلم هایی که به تعبیر طالب زاده «از روح و با روح حرف می زده است».
البته طالب زاده در ادامه همکار آوینی می شود و زیر نظر او پروژه هایی مثل «خنجر و شقایق» و «ساعت 25» را در دل مجموعه مستند روایت فتح تولید می کند؛ مجموعه هایی که کم سروصدا نکردند و به دلیل حرف های جدیدی که می زدند، بعضا اسیر ناملایمتی هایی هم شدند. از اینها که بگذریم، به واسطه رفاقت و تلمذی که او از نزدیک با آوینی داشت و مشق فیلمسازی و کار رسانه ای را از او یاد گرفت، می توان گفت طالب زاده شاگرد به روزشده آوینی بود؛ هم فرنگ را با همه رنگ و لعابش در روزهای جوانی دیده بود، هم ارتباط خوبی با فیلمسازان و اندیشمندان غربی داشت و هم اینکه سینمای مستند را با تعاریف جدید و به روزشده اش بلد بود.
با همه این اوصاف آنچه مشخص است اینکه می توان به جرات لقب یکی از «رسانه شناس ترین» افراد در تاریخ تلویزیون ایران را به او داد کسی که کارش را بخوبی بلد بود و می دانست برای مات کردن دستگاه 24 ساعته پمپاژ خبری غربی چگونه باید در صداوسیمای جمهوری اسلامی رفتار کرد. شاید بد نباشد که برخی از مدیران خبری تلویزیون، سر کلاسش می رفتند تا یاد بگیرند چگونه می توان یک بخش خبری را با ظرافت بست!
کنفرانس بین المللی افق نو او در سال های نه چندان دور در دهه 1390 را به یاد بیاورید که چگونه با زبان خود آمریکایی ها، آنان را کیش و مات می کرد و اوج گسست داخلی آنان را به رخ شان می کشید؛ کنفرانسی که پای چهره های مهم آمریکایی را به ایران، عراق و دیگر کشورهای منطقه باز کرد و بخوبی نشان داد کار رسانه ای با نشستن در دفتر و پشت میز و لپ تاپ نسبتی ندارد.
حتی در روزهایی که ماجرای «نمی توانم نفس بکشم» جرج فلوید در آمریکا با سانسور گسترده رسانه های خبری آمریکایی روبه رو بود، لایوهای زنده او با افرادی در قلب واشنگتن، فلوریدا و نیویورک روایتگر اتفاقات جنجالی در آمریکا بود. طالب زاده دقیقا همان کسی بود که به اهالی رسانه یاد داد گاهی اوقات «بهترین دفاع، حمله است». کسی که آموزش داد اگر جایی قدرت سخت افزاری ضعیف تری نسبت به طرف غربی دارید، حتما چشم اسفندیاری وجود دارد که شما آن را ندیده اید و فقط کافی است کمی بیشتر جست وجو کنید؛ حتما در دل دشمن هم کسانی هستند که مخالف نظرات او فکر می کنند و آنها بهترین منبع برای افشای حقیقتند؛ پس اگر حتی 3 بر صفر هم عقب بودید، یارگیری از جبهه مقابل می تواند کامبکی برای پیروزی باشد!
به عبارت دیگر، طالب زاده خیلی زود فهمیده بود در قرن بیستم، میدان مبارزه کمی متفاوت تر از دهه های قبل است و میدان رسانه خط مقدم جبهه است، البته شاید هم از استادش، سیدمرتضی آوینی یاد گرفته بود؛ اویی که در همان دهه های 60 و 70 با مستند روایت فتح دلبری می کرد.
سفرش به بوسنی در روزهای تلخ جنگ در منطقه بالکان و برنامه تلویزیونی «راز»، «عصر» و… را به کارنامه کاری طالب زاده اضافه کنید تا چهره ماندگار او در عرصه مستندسازی، سینما و رسانه تکمیل شود. نادر طالب زاده یا به قول دوستان نزدیکش، حاج نادر، دیگر بین ما نیست. قطعا حسرت می خوریم که او را نداریم و چه بسا بیشتر حسرت می خوریم که در طول سال های زندگی اش مراسمی درخور نگرفتیم تا از او و زحماتش برای انقلاب اسلامی تقدیر کنیم اما با این حال به نظر می رسد مروری دقیق تر بر کارنامه او و آن چیزی که به جا گذاشت، می تواند سرمشقی برای فعالیت رسانه ای ما در آینده باشد. حاج نادر آموزش داد که گفت وگوی دقیق در مکان و زمان درست با فردی درست می تواند نتایج شگفت آوری را رقم بزند.
بدون شک حاج نادر چهره ماندگار ایران در عرصه مستندسازی، سینما و رسانه است، شاید نه به اندازه استاد و همکارش، آوینی اما حتما یکی از برترین هاست.
انتهای پیام
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "آقای نادر – آسیاننت" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، اگر به دنبال مطالب جالب و آموزنده هستید، ممکن است در این موضوع، مطالب مفید دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "آقای نادر – آسیاننت"، کلیک کنید.